Eat, Ride, Sleep

Aangezien we er na onze vakantie nog geen tijd voor hebben gevonden om weer wat avonturen te beleven (tentamenstress!) heb ik besloten mijn blogje te schrijven over de eigenaardigheden die wij hier zo normaal zijn gaan vinden.

Het fruit wat hier overal te koop is is ongelovelijk. 5 minuten geleden heeft Andy nog een jonge kokosnoot voor me uit de boom gehaald voor het kokosnootsap in de vrucht (anders dan de kokosnoten die wij kennen in nederland is deze groen en het sap doorzichtig, pas als een kokosnoot oud is wordt het kokosmelk) Ik heb vruchten geproefd waarvan ik het bestaat niet eens wist. Sirzak, Durian, Mangistan etc. Maar ook het beruchte advocado-chocolade drankje is hier een hit (en niet aan te raden...)

Met de portie vitamientjes binnen kunnen we dag op ons scootertje weer aan. Vanochtend kwam ik tot de conclusie dat scooterrijden met een mantelpakje (lees strakke kokerrok) niet mogelijk was. Geen probleem, hier hebben de inwoners overal een oplossing voor, en voor ik het wist zat ik met twee benen aan 1 kant, net als op de fiets!
We hebben nog steeds geen navigatiesysteem (geen internet op de mobiel of überhaupt een mobiel..) en geregeld moeten we 10 keer vragen om ergens te komen of rijden we verkeerd, alhoewel we het zelf liever verwoorden als: wij rijden niet verkeerd, wij rijden om en zo ontdekken we andere dingen! Klinkt als een mooie smoes, maar dit systeem heeft ons al wel bij bijzonder musea, marktjes en landschappen gebracht.

Avondeten doe je hier bij een van de warungs. In het dorpje waar we wonen zijn er een paar op loopafstand. Er is een mannetje dat alleen maar Nasi Goreng verkoopt en na gewend te zijn aan de scherpe smaak (pittig eten is hier onvermijdelijk) is deze Nasi Goreng echt de lekkerste die ik ooit heb geproefd. Verder heb je hier Mie Ayam (mie soep met kip) Bakso Ayam (mie soep met een soort gehaktballetjes) Martabak (loempia) en niet te vergeten de Nasi Campur, een combinatie van rijst, kip, groente, nootjes etc. die we meestal als lunch nutigen in de warung naast school. Ergens anders is het ook wel erg tricky... Gisteravond hebben mijn lippen en mond uren in brand gestaan na een overdosis zelfgemaakte sambal op de Nasi Campur, lekker is anders...

Wat nooit begint te wennen is de adembenemde zonsondergang elke dag. Uitkijkend over de rijst velden worden de mooiste kleuren zichtbaar en elke dag is weer anders. Ik zou letterlijk elke dag een foto kunnen maken (maar wat moet je met 200 foto's van een zonsondergang...)